W sierpniowym słońcu, pośród pól pełnych dojrzewających zbóż i łąk pachnących ziołami, staje Maryja – Matka Boża Zielna. Ubrana w prostą, jasną szatę, w dłoniach trzyma bukiet kwiatów, zbóż i wonnych ziół. Każdy listek i kłos w Jej ramionach jest modlitwą, a każda roślina – darem ziemi ofiarowanym Stwórcy.

To Ona jest Panią urodzaju, opiekunką plonów, błogosławiącą wiejską pracę i troskę o chleb powszedni. W Jej spojrzeniu jest czułość matki, która troszczy się o to, by nikomu nie zabrakło pożywienia i nadziei. Lud od wieków wierzy, że tego dnia ziemia śpiewa i pachnie mocniej, bo Maryja przechodzi jej ścieżkami, dotykając kwiatów, ziół i owoców, aby napełnić je Bożym błogosławieństwem.

W Jej bukiecie są polne maki i rumianek, kłosy pszenicy i owies, gałązki mięty, wrotyczu i dziurawca – wszystko, co rodzi polska ziemia w szczycie lata. Matka Boża Zielna uczy nas, że w każdej roślinie kryje się dar życia, a w każdej codziennej pracy – modlitwa.

I gdy 15 sierpnia w kościołach pachną zioła i owoce, ludzie patrzą na Nią z wdzięcznością – bo jest Matką, która zna smak chleba i trud zbiorów, a jej serce bije w rytmie ziemi, z której wyrasta wszystko, czym karmimy ciało i duszę.